De fiets van Han is dubbel. De doos waarin de fiets zat is er niet meer en de fiets ziet eruit als een harmonica, echt ongelooflijk.
Istanbul is mooi, heel erg mooi en dus proberen we hier eerst maar van te genieten.
Momenteel zitten we bij het kroegje van vorig jaar, de eigenaar herkent ons en is laaiend enthousiast en dat geeft een heel goed gevoel. Istanbul is super, het voelt een beetje als thuiskomen, we zijn hier al zo vaak geweest en kennen de vele straatjes in deze sprookjestad. De moskee heeft al geroepen en er klinkt nu Turkse muziek en het is zwoel en het is goed zo. Morgen zien we verder.
De fiets van Han is niet meer dubbel, maar daarover later meer.
Na het ontbijt bellen we Gerrit en hij zoekt voor ons het adres op van Necati Bilgen de wielrenner die we hier vorig jaar hebben ontmoet en daar gaan we eerst maar eens naar toe. Na veel koffie, thee en koekjes en na het bekijken van de vele foto’s van zijn nieuwe reizen gaan we op pad. Eerst naar de fietsenmaker, dan naar het hotel om de fiets te halen en dan volgt er een lange dag van wachten en toekijken.
De fiets wordt bekeken en ze denken dat het kan en dat ze hem weer in orde kunnen krijgen. Het is een super bike-team en na ruim vijf uur sleutelen met twee personen is het dan zover. We hebben echt een stel heel enthousiaste fietsenmakers gevonden, ze vinden het een uitdaging om het voor ons voor elkaar te krijgen.
Het is ondertussen 19.00 uur en de fiets is klaar. Er is zoveel vervangen, want bijna alles was kapot. Nog bedankt Austrian Airlines! (later toch wel voor de prima afhandeling van de schade, want die is goed verlopen)
Han fietst er mee naar het hotel en ik word door Necati Bilgen naar het hotel gebracht. Het is ongeveer 25 km. Even na mijn aankomst is Han er ook, met een grote glimlach en
een bezwete kop zegt Han: “hij doet het weer”. We schudden elkaar de hand en zeggen dat het gaat lukken. We hebben ondertussen besloten dat we een dag later met de trein gaan. Maar eerst gaan we een biertje drinken en wat eten. Dit doen we weer in het steegje naast het chique hotel. Met de manager van het hotel zijn we goede maatjes. Hij vindt het wel apart dat wij drie deuren verder in een goedkoop hotel zitten, we hebben hem gezegd dat hij voor ons fietsers te duur is. Met één van zijn medewerkers kijken we later de finale van de WK voetbal in zijn hotel. Medewerker Metin komt uit het Oosten van Turkije en hij heeft ons het adres gegeven van zijn broer, zodat we daar kunnen overnachten als we in Tatvan zijn, maar het duurt nog wel twee weken voordat we daar zijn. Het is verder heel gezellig. Wat een dag en ik heb nog geen meter gefietst, Han heeft nog teruggefietst vanaf de fietsenmaker, maar mijn fiets staat nog gewoon in het hotel te wachten op de eerste kilometers.